เรื่องสยองของ เครื่องแฟมิคอม
มันเป็นเรื่องสมัยเด็ก ที่ผมนึกทีไรก็สยองทุกที
ตอนนั้นสมัยเด็ก ผมหลงรักเครื่องแฟมิคอมมากๆ แต่บ้านผมมันจน
พ่อแม่ไม่มีปัญญาซื้อเครื่องฟามิคอม ผมก็ได้แต่ไปเล่นตามร้านเช้าเกมทกุวัน
หลังเลิกเรียน ได้เงินค่าขนมเหลือ ก็เอาไปเล่นเกมทุกวัน
แล้วมาอยู่วันหนึ่ง วันนี้เงินเหลือค่าขนม พอจะไปเล่นเกม
ควักหาเงินไม่เจอ สงสัยทำหล่น เซ็งสุดๆ ไม่ได้ไปเล่นเกม
เดินตามทางจะกลับบ้าน แล้วก็เผลอไปมองซอยหนึ่ง มันไปซอยตัน
ซอยนี้ผมไม่เคยเดินเข้าไปเลย แต่วันนี้อะไรดลใจไม่รู้
ผมเลยเดินเข้าไป จนเกือบสุดซอย ไปเจอบ้านหลังหนึ่ง ดูเงียบๆ ข้างใน
ผมมองไปที่ถังขยะบ้านนี้ ผมเห็นเครื่องฟามิคอม อยู่ในถังขยะ พร้อมตลับเกมอีกหลายตลับ
ผมตกใจดีใจมาก บ้านหลังนี้ทำไมถิ้งของดีๆ แบบนี้ ผมรีบหยิบมาทั้งหมด
แล้วรีบวิ่งกลับบ้าน ดีใจมาก มาลองเปิดดู แรกๆ ผมนึกว่าเครื่องมันคงเสียเขาเลยเอามาทิ้ง
แต่พอปิดดูกับใช้ได้ ดีใจสุดๆ เล่นเพลินเลย จนพ่อแม่กลับมา พ่อแม่ถามว่าเอาเครื่องมาจากไหน
ผมเลยเล่าให้ฟัง พ่อแม่ยังแปลกใจ เลยว่าบ้านนี้คงรวย ทิ้งของแบบนี้
ผมเล่นทุกวันหลังเลิกเรียน เล่นเพลินจนดึกๆ ทุกวัน
แล้วมาวันหนึ่งเช้ามา แม่ก็มาด่า ว่าเมื่อคืนเล่นเกมแล้วทำไมไม่ปิดเครื่องกมและทีวี
ผมก็คิดว่าเมื่อคืนคงเล่นเพลินจนง่วงนอนแล้วคงลืมปิดเครื่อง
และวันนี้ผมก็เล่นเกมจนดึกเหมือนเดิม และก่อนเลิกเกม ผมปิดเกม และทีวี จนแน่ใจแล้วว่าปิดเกมและทีวีแล้ว
แล้วก็เข้าห้องนอน เช้ามาแม่ก็มาด่าผมอีกว่า ทำไมไม่ปิดเกมและทีวี ผมก็งง เมื่อคืนผมแน่จัยแล้วว่าปิดหมดแล้ว
และวันนี้ผมก็เล่นเกมจนดึกเหมือนเดิม และก่อนเข้านอน ผมปิดทีวีและเครื่องเกม ผมแน่จัยแล้วว่าวันนี้ปิดแน่ๆ
เช้ามา แม่คงไม่ด่าแน่นอน และก็เข้านอน กลางดึกผมตื่นมา ใจกังวลว่าปิดทีวีและเกมยัง
เลยคิดว่าลงไปดูให้แน่จัยดีกว่าว่าปิดเปล่า และผมก็ลงไปดูว่าปิดเกมกับทีวีหรือยัง
ระหว่างลงบันไดไปดูที่ห้องรับแขก ที่ผมเล่นเกมตรงนั้น ผมได้ยินเสียงเกม มีแสงทีวี ผมตกใจมากผมปิดแล้วแน่ๆ
และก็ผมตกใจมาก เห็นใครไม่รู้ นั้นมันเด็กที่ไหนมาเล่นเกมของผม เห็นแต่ข้างหลัง
ผมค่อยๆ ลงบันไดไปดู จนถึงบันไดสุดท้าย เด็กคนนั้นก็หันหน้ามาทางผม
หน้าตาซีดๆ ตาโตๆ ผมขาสั่นไปหมด รีบขึ้นบันได วิ่งไปห้องพ่อแม่ บอกพ่อแม่ว่ามีเด็กที่ไหนไม่รู้มาเล่นเกม
พ่อแม่รีบลงไปดูผมเดินตามข้างหลัง พอถึงห้องรับแขก กลับไม่มีใครอยู่ พ่อแม่เดินไปดูประตูหน้าต่าง
ก็ล็อคเรียบร้อย หันมาทางผมไหนบอกว่ามีเด็กเล่นเกมอยู่จริงๆ หน้าตาซีดๆ ตาโตๆ พ่อแม่ได้ยินมองหน้ากัน
แล้วบอกผมว่า เครื่องเกมนี้ไปเก็บมาจากที่ไหน พรุ่งนี้ขนไปคืนเขาเลย
พ่อเช้ามาผมก็รีบเก็บเครื่องฟามิคอม และ ตลับทั้งหมด ไปกับพ่อแม่ พาไปบ้านที่ผมเก็บมา
บ้านนั้นกับเงียบๆ เหมือนไม่มีใครอยู่ พ่อกับแม่เลยเดินไปถามคนแถวนั้นว่า
ทำไมบ้านนี้ดูเงียบๆ จัง เขาก็บอกว่า บ้านนี้ลูกชายเขาเพิ่งเสียไป
เขาบอกว่าลูกชายบ้านนี้เล่นแต่เกมทั้งวันไม่ไปไหน และมีวันหนึ่ง
พ่อแม่เขาต้องไปต่างจังหวัดสามสี่วัน และปล่อยให้ลูกอยู่บ้าน
ลูกชายบ้านนี้ก็เล่นแต่เกมทั้งวัน ไม่ยอมออกไปหาข้าวกิน พอพ่อแม่เขากลับมา
เห็นลูกชายนอนคว้ำหน้าอยู่ที่หน้าทีวี เครื่องเกมก็เปิดไว้ ทีวีก็เปิด
พาไปโรงพยาบาล แตก็สายไปแล้ว ลูกเขาได้ตายไปแล้ว หมอเขาบอกว่า คงขาดอาหารและน้ำ
พ่อแม่เขาเสียใจมาก ผมกับพ่อแม่ได้ยิน ก็คงรู้ว่าพ่อแม่เขาคงเอาเครื่องมาทิ้ง
ผมกับพ่อแม่ก็รู้ทันทีว่าเมื่อคืนที่ผมเห็นเด็กมาเล่นเกม เป็นวิญญาณของเด็กคนนี้นั้นเอง
พ่อกับแม่ผมก็เลยกลับบ้าน และพาผมไปที่วัด เล่าให้หลวงพ่อฟัง
หลวงพ่อจะทำพิธีและทำบุญให้กับเด็กคนนี้ และให้หลวงพ่อเอาเครื่องฟามิคอมไปทำพิธี แล้วก็ฝากให้หลวงพ่อเลย
ผมก็กลับบ้าน และผมจะไม่ยอมเก็บของตามที่เขาทิ้งอีกเลย ทุกวันนี้ผมนึกภาพเด็กคนนั้นที่หันมามองผม ผมขนลุกทุกทีเลย
ตอนนั้นสมัยเด็ก ผมหลงรักเครื่องแฟมิคอมมากๆ แต่บ้านผมมันจน
พ่อแม่ไม่มีปัญญาซื้อเครื่องฟามิคอม ผมก็ได้แต่ไปเล่นตามร้านเช้าเกมทกุวัน
หลังเลิกเรียน ได้เงินค่าขนมเหลือ ก็เอาไปเล่นเกมทุกวัน
แล้วมาอยู่วันหนึ่ง วันนี้เงินเหลือค่าขนม พอจะไปเล่นเกม
ควักหาเงินไม่เจอ สงสัยทำหล่น เซ็งสุดๆ ไม่ได้ไปเล่นเกม
เดินตามทางจะกลับบ้าน แล้วก็เผลอไปมองซอยหนึ่ง มันไปซอยตัน
ซอยนี้ผมไม่เคยเดินเข้าไปเลย แต่วันนี้อะไรดลใจไม่รู้
ผมเลยเดินเข้าไป จนเกือบสุดซอย ไปเจอบ้านหลังหนึ่ง ดูเงียบๆ ข้างใน
ผมมองไปที่ถังขยะบ้านนี้ ผมเห็นเครื่องฟามิคอม อยู่ในถังขยะ พร้อมตลับเกมอีกหลายตลับ
ผมตกใจดีใจมาก บ้านหลังนี้ทำไมถิ้งของดีๆ แบบนี้ ผมรีบหยิบมาทั้งหมด
แล้วรีบวิ่งกลับบ้าน ดีใจมาก มาลองเปิดดู แรกๆ ผมนึกว่าเครื่องมันคงเสียเขาเลยเอามาทิ้ง
แต่พอปิดดูกับใช้ได้ ดีใจสุดๆ เล่นเพลินเลย จนพ่อแม่กลับมา พ่อแม่ถามว่าเอาเครื่องมาจากไหน
ผมเลยเล่าให้ฟัง พ่อแม่ยังแปลกใจ เลยว่าบ้านนี้คงรวย ทิ้งของแบบนี้
ผมเล่นทุกวันหลังเลิกเรียน เล่นเพลินจนดึกๆ ทุกวัน
แล้วมาวันหนึ่งเช้ามา แม่ก็มาด่า ว่าเมื่อคืนเล่นเกมแล้วทำไมไม่ปิดเครื่องกมและทีวี
ผมก็คิดว่าเมื่อคืนคงเล่นเพลินจนง่วงนอนแล้วคงลืมปิดเครื่อง
และวันนี้ผมก็เล่นเกมจนดึกเหมือนเดิม และก่อนเลิกเกม ผมปิดเกม และทีวี จนแน่ใจแล้วว่าปิดเกมและทีวีแล้ว
แล้วก็เข้าห้องนอน เช้ามาแม่ก็มาด่าผมอีกว่า ทำไมไม่ปิดเกมและทีวี ผมก็งง เมื่อคืนผมแน่จัยแล้วว่าปิดหมดแล้ว
และวันนี้ผมก็เล่นเกมจนดึกเหมือนเดิม และก่อนเข้านอน ผมปิดทีวีและเครื่องเกม ผมแน่จัยแล้วว่าวันนี้ปิดแน่ๆ
เช้ามา แม่คงไม่ด่าแน่นอน และก็เข้านอน กลางดึกผมตื่นมา ใจกังวลว่าปิดทีวีและเกมยัง
เลยคิดว่าลงไปดูให้แน่จัยดีกว่าว่าปิดเปล่า และผมก็ลงไปดูว่าปิดเกมกับทีวีหรือยัง
ระหว่างลงบันไดไปดูที่ห้องรับแขก ที่ผมเล่นเกมตรงนั้น ผมได้ยินเสียงเกม มีแสงทีวี ผมตกใจมากผมปิดแล้วแน่ๆ
และก็ผมตกใจมาก เห็นใครไม่รู้ นั้นมันเด็กที่ไหนมาเล่นเกมของผม เห็นแต่ข้างหลัง
ผมค่อยๆ ลงบันไดไปดู จนถึงบันไดสุดท้าย เด็กคนนั้นก็หันหน้ามาทางผม
หน้าตาซีดๆ ตาโตๆ ผมขาสั่นไปหมด รีบขึ้นบันได วิ่งไปห้องพ่อแม่ บอกพ่อแม่ว่ามีเด็กที่ไหนไม่รู้มาเล่นเกม
พ่อแม่รีบลงไปดูผมเดินตามข้างหลัง พอถึงห้องรับแขก กลับไม่มีใครอยู่ พ่อแม่เดินไปดูประตูหน้าต่าง
ก็ล็อคเรียบร้อย หันมาทางผมไหนบอกว่ามีเด็กเล่นเกมอยู่จริงๆ หน้าตาซีดๆ ตาโตๆ พ่อแม่ได้ยินมองหน้ากัน
แล้วบอกผมว่า เครื่องเกมนี้ไปเก็บมาจากที่ไหน พรุ่งนี้ขนไปคืนเขาเลย
พ่อเช้ามาผมก็รีบเก็บเครื่องฟามิคอม และ ตลับทั้งหมด ไปกับพ่อแม่ พาไปบ้านที่ผมเก็บมา
บ้านนั้นกับเงียบๆ เหมือนไม่มีใครอยู่ พ่อกับแม่เลยเดินไปถามคนแถวนั้นว่า
ทำไมบ้านนี้ดูเงียบๆ จัง เขาก็บอกว่า บ้านนี้ลูกชายเขาเพิ่งเสียไป
เขาบอกว่าลูกชายบ้านนี้เล่นแต่เกมทั้งวันไม่ไปไหน และมีวันหนึ่ง
พ่อแม่เขาต้องไปต่างจังหวัดสามสี่วัน และปล่อยให้ลูกอยู่บ้าน
ลูกชายบ้านนี้ก็เล่นแต่เกมทั้งวัน ไม่ยอมออกไปหาข้าวกิน พอพ่อแม่เขากลับมา
เห็นลูกชายนอนคว้ำหน้าอยู่ที่หน้าทีวี เครื่องเกมก็เปิดไว้ ทีวีก็เปิด
พาไปโรงพยาบาล แตก็สายไปแล้ว ลูกเขาได้ตายไปแล้ว หมอเขาบอกว่า คงขาดอาหารและน้ำ
พ่อแม่เขาเสียใจมาก ผมกับพ่อแม่ได้ยิน ก็คงรู้ว่าพ่อแม่เขาคงเอาเครื่องมาทิ้ง
ผมกับพ่อแม่ก็รู้ทันทีว่าเมื่อคืนที่ผมเห็นเด็กมาเล่นเกม เป็นวิญญาณของเด็กคนนี้นั้นเอง
พ่อกับแม่ผมก็เลยกลับบ้าน และพาผมไปที่วัด เล่าให้หลวงพ่อฟัง
หลวงพ่อจะทำพิธีและทำบุญให้กับเด็กคนนี้ และให้หลวงพ่อเอาเครื่องฟามิคอมไปทำพิธี แล้วก็ฝากให้หลวงพ่อเลย
ผมก็กลับบ้าน และผมจะไม่ยอมเก็บของตามที่เขาทิ้งอีกเลย ทุกวันนี้ผมนึกภาพเด็กคนนั้นที่หันมามองผม ผมขนลุกทุกทีเลย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น