เล่าเรื่องเกม เรื่อง เสียงบ่นของแม่ผม

สมัยเด็กผมชอบเล่นเกมมากๆ เล่นจนพ่อแม่บ่น
หลังจากกลับเรียน ทำการบ้านเสร็จ ก็รีบไปเล่นเกม จนดึก
เสาร์อาทิตย์ ก็ตื่นมาเล่นเกม ทั้งวัน โดนพ่อกับแม่ บ่นประจำ
แต่แม่จะบ่นเยอะกว่าพ่อ ผมเล่นเกมเรื่อยมา
จะไม่ให้ติดได้ไง สมัยเล่นเกม แฟมิคอม มีแต่เกมมันๆทั้งนั้น
ยิ่งเจอเกมภาษา ต้องใช้เวลาเล่น และเล่นนาน
ทำให้แม่เห็นว่าเล่นเกมทั้งวัน ก็ บ่นๆๆๆ
แล้วมีอยู่วันหนึ่ง แม่บ่นหนักกว่าทุกครั้ง
ผมรำคาณมาก เลยตะโกนว่าแม่ไปว่า
แม่ จะบ่นอะไรมากมาย ผมรำคาณมากเลย
พอแม่เห็นผมตะโกน ว่าเขาแบบนี้ แม่ก็นิ่งไปเลย แล้วบอกผมว่า
อีกหน่อย ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว แกจะต้องคิดถึงเสียงบ่นของฉัน
และหลังจากนั้น แม่ก็บ่นผมน้อยลง ผมก็ดีใจที่แม่บ่นน้อยลง
และพอผมเริ่มเรียนมหาลัย และ ทำงาน ผมก็เล่นเกมน้อยลง
และหลังจากเรียนจบ ก็เริ่มทำงาน มีแฟน มีครอบครัว
และแม่ผมก็เสียไปแล้ว แกชรามากแล้วล่ะ เสียอายุ 76
ผมก็เริ่มเป็นพ่อคนแล้ว มีลูกสามคน
และก็ยังเล่นเกมเหมือนเดิม ซื้อเกมเรื่อยมา เล่นกับลูกๆ ยิ่งสนุก
พวกเกมต่างๆ ก็เก็บไว้เป็นอย่างดี แต่พอหยิบเกม แฟมิคอม มาเล่น
ทำให้ผม นึกถึงคำของแม่ว่า อีกหน่อย ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว แกจะต้องคิดถึงเสียงบ่นของฉัน
ยังเสียใจที่วันนั้นไปตะโกนว่าแม่ ไม่รู้แม่เสียใจมากเปล่า
อยากให้ท่านมานั่งบ่น ตอนผมเล่นเกมอีก
แบบนี้ล่ะ พอแม่ว่า ก็รำคาณ แต่พอท่านไม่อยู่ ก็นึกถึงท่าน
ใครที่ยังมี แม่อยู่ อย่าทำให้ท่านเสียใจล่ะ